A comment to Paul Marshall's Opinion on the FT about Central Banks seeing beyond inflation

In response to this article http://t.co/vZKJRdXm on the FT my take:

There are two routes not mutually exclusive but complimentary at redistributing wealth from creditors to debtors: 1- The pursuit of increased inflationary expectations & 2- Debt forgiveness. It is inevitable that both will ultimately be chosen to improve the faltering household balance sheets and regenerate consumer demand. Central banks, like in Japan's case, should embrace higher inflationary expectations but more importantly structure a mechanism that will work equitably towards the path to debt forgiveness.

Η ΕΥΤΥΧΗΣ ΑΛΓΕΒΡΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΓΟΡΑΣ.

Η απάντηση μου σε άρθρο του Κυρίου Βαρουφάκη στο Protagon

1-Οτιδήποτε μειώνει το χρέος μας χωρίς να αυξάνει τις υποχρεώσεις μας είναι θετικό. Μπορεί κάτω από 20 δισ ευρώ μείωση να σας φαίνεται άνευ ουσίας αλλά για εσάς φαίνεται πως το χρήμα δεν έχει πλέον αξία. Μην υποτιμάτε οπιαδήποτε μείωση.

2- Η μείωση μας φέρνει πιο κοντά στην βιωσιμότητα του χρέους καθώς εκτός των άλλων οι αποδόσεις των ομολόγων μας υποχωρούν.

3-Οι τράπεζες όταν έχουν σύνολο 15 δισ στο χαρτοφυλάκιο τους πως κουρέυονται με 14 δισ, όπως λέτε, όταν το χρέος τους αγοράζεται με 35%; Μάλλον λάθος κάνετε. Πρώτον οι τράπεζες αγόρασαν τα ομόλογα που κατέχουν κάτω από την τιμή που τους προσφέρεται άρα έχουν και όφελος από την πώληση.ΔΕΝ ΚΟΥΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΟΣΟ.Το μόνο που χάνουν είναι την υπεραξία σε μία ενδεχόμενη μελλοντική  άνοδο των τιμών των ομολόγων. Γιαυτό θα ήταν εύλογο η συμμετοχή των ξένων στην επαναγορά να είναι μεγάλη έτσι ώστε οι Ελληνικές τράπεζες να συμμετάσχουν με μικρότερο ποσοστό για να επωφεληθούν από την βελτίωση της μελλοντικής αξιοπιστίας της Ελλάδας. Ούτως η άλλως οι τράπεζες μπορούν εφόσον το επιθυμούν να ξαναμπούν στην αγορά να τα επαναγοράσουν.